در این مطلب قصد داریم یکی از شاهکار های سینمای هنری انگلستان را به شما عزیزان معرفی کنیم. لطفاً تا انتهای این مطلب همراه ما باشید!
اگر در زندگی سختی کشیده اید، اگر پدر یا مادرتان انسان های فوق زحمتکشی هستند یا بودند، اگر در همسایگی خود پیرمردی دارید، اگر کارگر پیری را سراغ دارید که با وجود کهولت سن هنوز کار می کند، اگر یکی از خویشاوندانتان بازنشسته شده، این فیلم کاملاً مناسب شماست. دنیل بلیک، فیلم فوق العاده ای است که از سینمای بدنه فاصله گرفته و در تک تک سکانس هایش درد مردم را فریاد می زند. ماجرایی که اکثر ما به عینه در اطراف خود شاهد آن هستیم. مشکلی که شاید من و شما به دنبال آن دویده ایم و نرسیدیم. پول. در این فیلم پول به تنهایی در مقابل دنیل، ما و عزت نفسمان قرار می گیرد.
بازی فرا انسانی دِیو جونز که دستپخت کارگردان این اثر، یعنی کِن لاوچ را برای ما فراهم می کند، حسی را به مخاطب القا می کند که از ثانیه های ابتدایی فیلم تا تیتراژ پایانی، دنیل بلیک را مانند پدربزرگمان دوست داشته و زندگی اش را دنبال کنیم. پدربزرگی حس می کند پول عزت نفسش را خدشه دار کرده است. پدربزرگی که با وجود مشقت های زندگی هنوز سرزنده است.
نکته ی پایانی : من، دنیل بلک، فیلمی است که دردهای جامعه را فریاد می زند. فریاد می زند که دردها مشترک بوده و مختص یک گوشه از دنیا نیست. از نظام بروکراتیک اداری انتقاد کرده و آن را به چالش می کشد. از احزاب و نمایندگان انتقاد می کند و صدای مردم را به گوش از ما بهتران می رساند. دنیل بلیک را به تماشا بنشینید تا درس های مهمی بیاموزید.
پایان.
