چه اتفاقی رخ داد که در انبوه فیلم و سریال های ابر قهرمانی امسال که دیگر دخل همه آدم بدها آمده بود و همه قهرمانان به جان هم افتاده بودند، کاپیتان آمریکا: جنگ داخلی، کمی متفاوت تر از آثار هم سان خود شد و نمرات و دیدگاه های مثبت زیادی را به خود اختصاص داد؟؟
آیا به حق لایق این عنوان است؟؟
در ادامه، با نشریه ی اینترنتی شهر همراه باشید.
هشدار
متن حاوی مطالبی است که داستان را فاش می کند.
شاید برای شما نیز مثل خودم، قسمت سوم کاپیتان آمریکا، مورد انتظارترین فیلم ابرقهرمانی امسال بود؛ چرا که در سرباز زمستان، دو برادر روسو کاری کردند که می شود گفت فقط نولان از عهده آن برآمده بود و یک فیلم کمیک بوکی را فراتر از بزن بکش هایی که همیشه می دیدیم تبدیل کرده بود.
اما قبل از این که حتی به مرحله شکل گیری داستان برسیم، در همان مبارزه ابتدای فیلم، جلوه های ویژه ضعیف، بدجور ذوق و اشتیاق بیننده را از بین می برد. هر چه باشد در سال 2016 میلادی هستیم و انتظارات از جلوه های ویژه، فراتر از پرواز دادن اسباب بازی ویلسون با جلوه های ویژه ای که کاملاً داد می زند ساخت دست رایانه ها هستم و انفجارهایی که آتششان کم رنگ تر از آتش چهارشنبه سوری خودمان است را می رود.
اما باز هم تیم سازنده، جرأت خوبی را نشان داده که تقریباً اولین فیلم در زمره خود است که تمام اکشن های خود را در روز پدید آورده (و بله، دلیل این که همیشه مبارزات را در شب می دیدیم، به خاطر جو سنگین تاریکی و ماه نیست، بلکه استفاده از تاریکی برای پوشاندن معایب کارهای رایانه ای ست).
هر چه جلوتر می رفتیم، بیشتر به این موضوع شک می کردم که آیا واقعاً دو برادر این فیلم را ساخته اند، چون خبری از داستان منسجمی که تقریباً هیچ وقت در فیلم های کمیک بوکی نمی بینیم اما در سرباز زمستان شاهدش بودیم را نمی یافتم.
در کل شاهد یک ایده ی جالب و تقریباً نو در به جان هم انداختن قهرمانان هستیم که هر لحظه اتحادی از بین می رود و دوباره شکل می گیرد، اما این ایده هرگز به کمالی که در داستان نسخه قبلی فیلم بود نمی رسد و آن قدر که باید و شاید ما را جذب خود نمی کند؛ حتی با وجود این که کارگردان ها دغدغه ی معرفی شخصیت ها را به ما نداشتند، چون قبلاً یا برای هرکدامشان چندگانه هایی ساخته شده و یا خودشان در این چندگانه ها حضور داشتند، و یا در فیلم های دیگر کمپانی ها (مرد عنکبوتی کمپانی سونی) شاهدشان بوده ایم؛ و مثل بتمن مقابل سوپرمنی هم نبود که حکم یک پیام بازرگانی را برای کاراکترهای لیگ عدالت داشت، باز هم داستانی قدرتمند را شاهد نیستیم.
در حالت کلی می توان گفت که یک نسخه کوچک تر و کم قدرت تر از انقام جویان را تماشا می کردیم که برای تکمیلش فقط هالک و ثور را کم داشت و آن قدر به داشتن پر حجم بازیگر خود اصرار می ورزید که حتی راضی نبود یک شخصیتش را هم حذف کند و مثال عینی اش را جایی می بینیم که بعد از مرگ مامور کارتر، سریعاً خواهر زاده اش جای خالی او را پر می کند!
هر چند که گاهاً این کاراکترهای تازه وارد بد هم نبودند و بعضی مواقع حتی ما را به وجد آوردند و بعضاً هم نه، مثل پلنگ سیاه که برای اولین بار در فیلمی حضور پیدا می کرد اما همین لباس خوش ساختش باعث شد عاشقش بشویم، یا مرد عنکبوتی که ( هر نسخه ای که از این پسر و عمه اش را می بینیم، در زمان پس رفت می کنند و کوچک تر و جوان تر می شوند) در کمیک اصلی قرار بود به تیم کاپیتان ملحق شود اما علم و ثروت تونی استارک هر دو این شانس را از استیو دزدیدند، و حتی مارتین فریمن که نقش معاون فرمانده نیروهای ویژه را بازی می کرد و حقیقتاً هم نفهمیدیم برای چه کاری در فیلم جای گذاری شده بود! و در نهایت راس اعصاب خورد کن که از دو فیلم هالک او را ندیده بودیم و گویا در این مدت سرش مشغول بوده و تبدیل به وزیر کشور شده.
از عنصر داستان منسجم که (نتوانستیم در این فیلم پیدا کنیم) بگذریم، به مهم ترین مورد فیلم های ابرقهرمانی می رسیم، یعنی اکشن؛ و بدون هیچ اغراقی باید بگویم که بهترین صحنه های مبارزات سینما را در این فیلم یافتم. نه در حد انتقام جویان و مردی از پولاد بود که فقط ترکاندن برج ها و شهرها حالیشان می شد، و نه در اندازه سریال جسیکا جونز که جز قسمت آخر هیچ اکشنی ندیدیم بود. همه موارد به جا و کاملاً درست استفاده شده بودند؛ مبارزات رو در رو و طولانی، نه اسنایپری و فقط یک شلیکی.
و به نظر خودم همین تک مورد در موفقیت بالای فیلم نقش به سزایی داشت، چرا که همان طور که در یادداشت فیلم بتمن مقابل سوپرمن نیز قبلاً گفته بودم، بیننده یک فیلم اکشن را تماشا می کند و داشتن اکشن، مهم ترین اولیت برای این گونه آثار است.
با همه این تفاسیر، کاپیتان آمریکا جنگ داخلی، با گردهمایی دوباره شخصیت های مارول و گنجاندن طنزی که در بیشتر صحنه هایش وجود داشت و رعایت اصل ایجاد مبارزات کمدی در یک فیلم کمیک بوکی (برخلاف رقیب دیرینه اش) و مهم تر از همه، صحنه های مبارزه نفس گیر و فوق العاده زیاد، یکی از فیلم های خوب امسال بود و قطعاً با تماشایش لذت خواهید برد.
نظر شما چیست؟
آیا از تماشای این فیلم لذت بردید؟
